Performance of a rebirth
Karin Schuitema
Afmetingen schilderij: 120x70 cm Afmetingen keramiek werk: 16 cm bij 16cm bij 16 cm
Installatie: hoofd van keramiek, visueel werk op canvas, geluidsfragment
Mijn werk is een installatie die bestaat uit een werk van keramiek en een werk van gemengde materialen (verf, collage, papier maché, klei, kunststof). De installatie komt tot leven door een geluidsfragment (zie het gedicht hieronder) dat te beluisteren is.
Mijn werk trekt verschillende normen van ons dagelijks bestaan in twijfel, vanuit mijn eigen volle hoofd, mijn eigen volle lichaam, gebrekkige woorden. Het weerspiegelt tegelijkertijd de gewelddadige (sociale en politieke) hedendaagse ‘normaliteit’. Want normen zijn zeker niet altijd eerlijk. Vinden we toch kleine bubbels van hoop?
Het water staat tot aan mijn lippen
Nog even en ik overspoel
Mijn longen vullen zich met maatschappelijke ruis
Opgedrongen als zuurstof waar ik niet om heb gevraagd
We trappelen water
We woelen
We zwemmen
Worden geacht te wennen
Aan de rimpeling van een leven
Dat ons werd toegewezen
Nog voor we onze eerste ademteug namen
Een naam
Een nummer in een register
Een status
Een plek
Toch lig je nachten wakker
Want ergens woekeren mensen
Zonder bodem om op te rusten,
Drijven lichamen in golven
Die ooit slechts water waren
En nu grenzen zijn
Grenzen van landen en staten
Tussen ons lichaam en daarbuiten
Tussen leven en dood
Grenzen
(van het)
(die misschien wel niet)
Bestaan
Ab-
Para-
Hyper-
Dood
Normaal
Een illusie die wij elkaar influisteren
Wist je dat een mens
Onder water
Niet krampachtig snakt naar zuurstof
Maar juist naar het uitblazen van het te veel aan
CO₂
Drie
Vier
Vijf
Ontelbare gedachtes
Die zich onder druk naar buiten banen
Als belletjes stijgen ze op
Eerst klein, onopvallend
Maar als in een snelkookpan
Bouwt een kracht zich op
Tegen de randen van ons bestaan
Als je mond zich eindelijk opent
En alles naar buiten stroomt
Fluïde woorden
Rinkelende ideeën
Scherp als glas
Opstandige zuchten
Van hoop en woede
Die in de hitte versmelten
Als vloeibaar glas
Elkaar raken en nooit meer loslaten
En als je dan ademhaalt...
Is dat dan lucht?
Of is dat eindelijk……..
Leven?
Mijn naam is Karin. Ik ben een beetje een migratievogel. Zolang ik me herinner ben ik, zoals zoveel mensen, een zoekende ziel. Zoekend naar een thuisgevoel, naar een plek in de wereld, zoekend in mijn lichaam, in mijn hart en in mijn hoofd. Dat heeft altijd geleid tot omzwervingen, niet alleen in mijn eigen wirwar van gedachtes en gevoelens maar ook over de wereld: Ik verbleef tijdelijk of soms jaren op plekken waar ik me nog altijd diep verbonden mee voel, zoals Syrië, Turkije, Griekenland en Cyprus.
En nog altijd ben ik op zoek. Op en neer, op en neer, bewandel ik dat dichte netwerk van paden in mijn eigen hoofd, en in verbondenheid met andere zoekende zielen. In 2020 kwam ik naar Antwerpen en sindsdien voel ik mij steeds meer verbonden met deze plek en vooral mensen hier.
Ik maak visueel werk met gemengde technieken: schilderen, tekenen, collage, druktechnieken, foto's, en soms bewegend beeld, video. Ik schrijf ook poëzie, artikels en verhalen en heel af en toe houd ik mij ook bezig met of speel ik in theaterperformances. Mijn werken dragen vaak een kritische sociaal-politieke boodschap in zich en zijn veelal een uiting van mijn persoonlijke kijk op het leven aansluitend bij bredere thema's zoals 'sense of belonging', migratie en de zoektochten van de mens.